مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان پذیرش و تعهد بر ابعاد رشد پس آسیبی در دانشجویان دارای تجربه شکست عاطفی

چکیده

هدف: هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی طرحواره‌درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر ابعاد رشد پس‌آسیبی در دانشجویان دارای تجربه شکست عاطفی بود.

مواد و روش: این پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع سه‌گروهی با سه مرحله (پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دو ماهه) بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دارای تجربه شکست عاطفی مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال ۱۴۰۱ بود. ۴۵ نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی در سه گروه طرحواره‌درمانی، ACT و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه رشد پس‌آسیبی تدسکی و کالهون و پرسشنامه ضربه عشق بود. مداخلات در قالب ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه‌ای اجرا شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تحلیل واریانس با سنجش مکرر، مانکوا و آزمون تعقیبی بنفرونی انجام گرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان داد بین گروه‌ها در مراحل پس‌آزمون و پیگیری در مؤلفه‌های رشد پس‌آسیبی شامل تغییر در اولویت‌های زندگی، روابط با دیگران، نزدیکی به قدرت معنوی، احساسات تازه و توانمندی‌های شخصی تفاوت معناداری وجود دارد (p<0.01). همچنین هر دو گروه مداخله نسبت به گروه کنترل به‌طور معناداری اثربخش‌تر بودند و در مؤلفه احساسات تازه، گروه ACT عملکرد بهتری نسبت به گروه طرحواره‌درمانی نشان داد.

نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان می‌دهد هر دو رویکرد درمانی طرحواره‌درمانی و ACT در ارتقاء رشد پس‌آسیبی در دانشجویان دارای تجربه شکست عاطفی مؤثرند، اما ACT در برخی ابعاد مانند احساسات تازه اثربخشی بیشتری دارد