رابطه بین اجتناب تجربی و طلاق عاطفی نقش میانجی احساس تنهایی

چکیده

هدف: هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین اجتناب تجربی و طلاق عاطفی با نقش میانجی احساس تنهایی در زوجین ساکن تهران بود.

مواد و روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری شامل زوجین ساکن شهر تهران در سال 2024 بود و براساس جدول مورگان، 380 نفر با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه پذیرش و عمل (AAQ-II)، مقیاس احساس تنهایی UCLA، و مقیاس طلاق عاطفی گاتمن استفاده شد. روایی و پایایی ابزارها در مطالعات پیشین تأیید شده بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون در SPSS-27 و مدل‌یابی معادلات ساختاری (SEM) در AMOS-21 انجام گرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان داد بین اجتناب تجربی و طلاق عاطفی (r=0.48، p<0.001)، بین اجتناب تجربی و احساس تنهایی (r=0.54، p<0.001)، و بین احساس تنهایی و طلاق عاطفی (r=0.62، p<0.001) رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج مدل معادلات ساختاری حاکی از برازش مناسب مدل (X²/df=1.87، RMSEA=0.046، CFI=0.95) و تأیید نقش میانجی احساس تنهایی در رابطه بین اجتناب تجربی و طلاق عاطفی بود.

نتیجه‌گیری: یافته‌ها بیانگر آن است که اجتناب تجربی از طریق افزایش احساس تنهایی می‌تواند به‌طور معناداری احتمال طلاق عاطفی را افزایش دهد. مداخلاتی که بر کاهش اجتناب هیجانی و تقویت پیوند عاطفی در روابط زوجی تمرکز دارند، می‌توانند به کاهش طلاق عاطفی کمک نمایند.