اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر کیفیت زندگی و تاب آوری در افراد مبتلا به ام اس

چکیده

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر کیفیت زندگی و تاب آوری در افراد مبتلا به ام اس انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش تمامی افراد مبتلا به ام اس در دامنه سنی 20 تا 40 سال بودند که بین سال های 1401تا 1402 به بیمارستان امام خمینی شهر تهران مراجعه کرده و در انجمن حمایت از ام اس شهر تهران پرونده فعال داشتند. بر اساس ملاک‌های ورود به پژوهش تعداد 30 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (1998) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. بعد از اجرای پیش‌آزمون بر روی هر دو گروه، گروه آزمایش تحت 8 جلسه90 دقیقه‌ای درمان متمرکز بر شفقت (گیلبرت، 2007) قرار گرفت و طی این مدت هیچگونه مداخله‌ای بر روی گروه کنترل انجام نشد. سپس از هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با آزمون تحلیل کوواریانس و نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 26 انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین میانگین نمرات کیفیت زندگی و تاب آوری شرکت کنندگان بر حسب عضویت گروهی (گروه آزمایش و کنترل) در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (01/0>P). بنابراین می‌توان نتیجه‌گرفت که درمان متمرکز بر شفقت بر کیفیت زندگی و تاب آوری در افراد مبتلا به ام اس تاثیر داشته است.